Huis Perrekes bestaat sinds 1986. Tot op vandaag wordt het beschouwd als een innoverend project.
 
‘Innovare’ betekent hernieuwen en voor ons betekent het dat elke dag opnieuw ‘nieuw’ is. Deze hernieuwing vindt en hervindt zich in elk detail dat altijd opnieuw onderwerp is van studie en communicatie met de verschillende betrokkenen op de verschillende niveaus (intern/extern). Het betekent ook elke dag opnieuw aansluiting zoeken bij wat er vandaag leeft bij elk individu en in een snel veranderende samenleving.
 
De visie met kerngedachte – holding environment (Winnicott 1986) – biedt houvast.
 
Zij vertrekt vanuit de presentie van de persoon met dementie in zijn/haar beleving in zijn/haar omgeving (materieel en immaterieel) en kijkt naar datgene dat is en niet enkel naar datgene wat niet meer is of beschadigd is.
 
Zij vertrekt niet vanuit vooropgestelde modellen.
 
Door een zoekende en onderzoekende houding – met vallen en opstaan – hopen we telkens een kwaliteit van leven te vinden op maat van de mens.
 
Wij sluiten in de begeleiding, de zorg en de architectuur aan bij voorgaande levensfasen, om zo een continuüm te vormen met dat wat ‘thuis’ en ‘waardigheid’ betekenden. Zo zei een echtgenoot van een bewoonster: ‘het was alsof Huis Perrekes een verlengstuk van ons huis geworden was.’
 
We erkennen de noodzaak van inbedding in een groter geheel verweven met de dorpsstructuur – steeds opnieuw vanuit de kerngedachte.
 
De ambitie is om mee vorm te geven aan de identiteit van het dorp om de kwaliteit van leven van ieder te maximaliseren.
Daarbij wordt ieder op gepaste wijze op zijn verantwoordelijkheid aangesproken.
 
Daarom is ‘ik heb je nodig’ onze openingszin bij uitstek.
 
We omschrijven onze houding als ‘afwezig/aanwezig’ zijn: ruimte maken om dat wat nog kan te laten zijn, er zijn waar het niet meer kan.